<fiction-TVXQ>Love Life or Dea-l-H?:แจยุนXมิกเซียมิน:[NC-15]
บาทหลวงที่ต้องกลับมาแก้แค้นพี่ชายตัวเองซึ้งราวกับตราบาปย้อนคืนในสิ่งที่เขาก่อ แจจุง บาทหลวงบริสุทธ์อุทัศให้แก่การแก้แค้นยุนโฮ แม้ต้องแลกด้วยร่างกายของแจจุงเองก็ตาม!!
ผู้เข้าชมรวม
12,565
ผู้เข้าชมเดือนนี้
5
ผู้เข้าชมรวม
ข้อมูลเบื้องต้น
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
Fiction name : Love Life or Death?
Chapter : INtro
Fiction from : TVfXQ & SM town.
Present & Write By CarYmono
มันเป็นความทรงจำของเขาที่เขาเจ็บปวด..........
มันเป็นความทรงจำที่ไม่อาจลบเลือน...............
มันเป็นความทรงจำที่เขา......ทำให้คนถึง2คนเจ็บปวด...............
และนี่เป็นบาปที่เขาไม่สามารถลบเลือนไปได้ตลอดชีวิต..........................
วันนั้น......ผมผู้เศร้าใจได้เดินเข้าไปในสถานที่ต้องห้าม....
กระจกนับร้อยและส่องแสงสีเมื่อแดดยามบ่ายมากระทบในวันที่ฝนตกหมาดๆ...
แผ่นหลังของใครซักคน...หันหน้าให้แก่ไม้กางเขน ท่องถ้อยคำราวกับปลุกเสกมนต์จนหลังไหล
ภายในโบสถ์ของโรงเรียน ดวงตาคู่สวยไม่สนใจความสวยงามของสถานที่อีกต่อไป สายตาสวยจับจ้องตรงไปเรื่อยๆที่ร่างตรงหน้า...บาทหลวงยังคงกล่าวต่อไปราวกับเสียงเพลงไพเราะ เหมือนกับเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน...
สายตาไม่ลดละ และเข้าไปนั่งข้างในไม่ห่างจากที่ๆร่างบางยืนอยู่...
"อาเมน...."
คำสวดจบลงในที่สุด ผมยังคงมองเค้าอยู่ตรงนี้ ละสายตาไปไม่ได้จริงๆ
อยากรู้จัก หน้าตาเป็นยังไงนะ? ดวงตาคู่นั้นจะสวยมั้ย? แล้วเค้าจะใจดีรึเปล่านะ?
คำถามที่เกิดขึ้นเพื่อรอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ
บาทหลวงหันกลับมาพร้อมกับหนังสือในมือ...
ริมฝีปากระเรื่อแดง ดวงตาคู่สวยแต่ก็แฝงแววเศร้าเอาไว้ แก้มชมพูใสตัดกับผิวขาวสีอ่อน เส้นผมสีทองปลกหน้าสวยบดบังดวงตาคู่เรียวเอาไว้ราวกับต้องการให้ผู้เชยชมได้ค้นหาเข้าไป ร่างสวยสูงในชุดสีดำยาวลายไม้กางเขน กระดุมเม็ดบนถูกปลดออกเล็กน้อยเพราะความร้อน เหงื่อหยาดน้อยยังไหลรินอยู่ข้างแก้ม รอยยิ้มน้อยๆผุดออกมาในไม่ช้าเมื่อคนรู้จักของเขาเอ่ยทักขึ้น...
"ว่าไง แจจุง??..."
ท่าทางกระหืดหระหบวิ่งมาไม่ช้าและหยุดลงที่หน้าเขา เสียงหอบจนเกิดไอบางเบารอยอยู่ไม่ห่างจากริมฝีปาก ร่างใหญ่ที่วิ่งมาก้มตัวยันกับเข่าเอาไว้เพื่อผ่อนแรงเหนื่อย บาทหลวงลงเตะไหลของเพื่อนช้าๆและส่งยิ้มเย็นๆให้
"ทำไมหรอครับ...? คุณชางมิน...?"
เสียงเพราะกล่าวออกมา ไพเราะไม่ต่างจากที่เขาเคยเอ่ยเมื่อยามท่องมนต์
ผมยังคงจ้องดูท่าทีต่อไปและเกรงใจจนไม่สามารถก้าวเท้าออกไปทำความรู้จักกับคนตรงหน้าได้
รอยยิ้มนั้นกับคำปลอบโยนราวกับสนิทชิดเชื้อกับคนตรงหน้ามากนั้น ทำเอาผมกลัวที่จะทักออกไป กลัวจะเป็นการเสียมารยาท...
"วันนี้ก็มาสารภาพบาปหรอ?" ร่างบางเอ่ยขึ้นอีกครั้งและเดินนำไปที่ตู้กล่องทำจากไม้แกะสลักอย่างงดงาม ก่อนจะเปิดประตูออกและเชิญเพื่อนคนนั้นเข้าไปนั่ง
ผมมองสายตาไม่ลดละจากบาทหลวงคนนี้ได้
เมื่อคนที่ถูกเรียกว่า ชางมิน เดินเข้าไปในตู้ บาทหลวงก็เปิดประตูให้และเข้าไปข้างในตู้ที่ตั้งไว้ติดกัน
ผมพยายามเงียหูฟัง......
"ผม.....ผิดอีกแล้ว.....ผมไม่สามารถช่วยเขาได้ เขากล่าวผมไร้ประโยชน์ ไม่มีค่าพอเลยสำหรับเขา ผมโกรธ โกรธมาก! มีดที่อยู่ใกล้ๆตัวนั้น ผม.....ผม.....ผม....หยิบมันและแทงใส่เขา.....ละ...ละ....แล้วเลือดก็ออก...ออกมาเต็มมือผมเลย.....ผมกลัว....ตัวสั่น....มันน่ากลัว...." เสียงที่ค่อยๆสั่นขึ้นเรื่อยๆจนรู้ได้เลยถึงสีหน้าของคนๆนั้น....ชางมิน
"นายนะ........ไม่........เท่าไหร่......ใจ...............เท่า.............บาปนั้น..............ได้รับ.......แล้ว...."
คำตอบรับของบาทหลวงที่เดี๋ยวดังเดี๋ยวค่อยจนผมไม่สามารถจำใจความได้ ก็สารภาพบาปนี่นา...
คนในตู้แรกออกมาพร้อมน้ำตาและโค้งให้บาปหลวง แต่ในมือนั้นกำอะไรบางอย่างไว้ สีขาว...??
แล้วร่างนั้นก็จากไป
บาทหลวงออกมาและถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเดินไปที่เปียโน นิ้วเรียวจรดคีย์บนแป้น แต่จู่ๆมือถือก็มีข้อความเข้ามา ผมจึงต้องละสายตาออกมาชั่วคราว...
'จะอู้ไปถึงไหน? กลับมาทำงานซะ'
ข้อความสั้นๆเท่านั้น ผมถอนหายใจบ้างและเดินกลับไปที่รถซึ้งจอดอยู่ตรงข้ามกับรั้วของโบสถ์
ถ้าได้พบกันอีกก็คงดี.....
ในใจคิดได้แค่นั้น.....แล้วผมก็ขับรถออกไป
"มาซักที ให้ตายซิ!งานการมีไม่ทำ....วันๆเอาแต่เที่ยวไปไหนล่ะ??"
เสียงเพื่อนรักผมเองดังขึ้นเมื่อมาถึงสถานที่ทำงาน
เตียงบางเตียงถูกเข็นตัดหน้าไป กลิ่นของน้ำยาฆ่าเชื้อและผ้าสะอาดกระจายไปทั่วปะปดกับกลิ่นเลือด
ก็.....ที่นี่มันโรงพยาบาล...นี่นา
ผมเข้าไปประจำที่แผนกฉุกเฉิน
ทำงานท้าทายกับความเป็นและความตาย...
รถชนวันนี้2คัน คันนึงที่เลี้ยวหลบจนตกขอบถนนและลงไปในป่า
สาหัส3คนและบาดเจ็บเพียงคนเดียว
"เรา....ไปกันเถอะ ยุนโฮ..." เพื่อนรักกระทบไหล่เบาๆและเรียกให้ไปทำงาน
"อือ ไปกันเถอะ ซิวอน..." ร่างใหญ่ลุกจากเก้าอี้และตรงไปที่ห้องฉุกเฉิน
ระหว่างความเป็น...หรือตาย...มันอยู่ในมือเขาแล้ว
งานที่ต้องตราบาปอย่างนี้...ทำมันจนชินซะแล้วล่ะ
แต่ก็ไม่เท่าบาปที่เขาเคยทำ พรากคนรักไปถึง2คน
ผลงานอื่นๆ ของ CarYmono ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ CarYmono
ความคิดเห็น